یکی از همبستگی‌های رایجی که پژوهشگران شناسایی کردند، تغییر در میزان بارش باران یا برف در مناطق بود. در ۸۰ درصد آبخوان‌ها که کاهش آب‌های زیرزمینی در آن‌ها تسریع شده، بارندگی نیز در طول دوره‌ی زمانی ۴۰ ساله کاهش یافته است.
علل بهبود سطح آب‌های زیرزمینی در مناطق مختلف، متفاوت است. در برخی مکان‌ها مانند بانکوک و دره کوچلا در کالیفرنیا، دولت‌ها مقررات و برنامه‌هایی را برای کاهش استفاده از آب‌های زیرزمینی وضع کرده‌اند. در برخی دیگر، مانند چندین منطقه‌ی جنوب غربی ایالات متحده، جوامع به‌جای اتکا به آبخوان‌ها، آب بیشتری را از رودخانه‌ها منحرف می‌کنند.
ایران یکی از کانون‌های اصلی کاهش سطح آب‌های زیرزمینی در جهان است
در دره‌ی آورا در آریزونا، مقام‌ها آبخوان‌هایشان را فعالانه با آب رودخانه کلرادو تغذیه می‌کنند. در اسپانیا، مدیران آب با استفاده از ترکیبی از آب رودخانه، فاضلاب بازیافتی و رواناب از پشت‌بام‌ها، آبخوان‌های لس آرنالس را تغذیه می‌کنند. همچنین با وجود آنکه ایران از جمله کانون‌های کاهش چشمگیر سطوح آب‌های زیرزمینی در جهان محسوب می‌شود، روند کاهش آب در حوضه‌ی دشت عباس در جنوب شرقی ایلام که از اواخر قرن بیستم آغاز شده بود، با هدایت آب به حوضه از سد کرخه معکوس شد.
دونالد جان مک‌آلیستر، متخصص هیدرولوژی در سازمان زمین‌شناسی بریتانیا و از داوران مقاله، می‌گوید سهم ارزشمند این پژوهش، مشخص‌کردن تمایزات محلی است؛ جایی که داده‌های چاه‌های روی زمین از روندهای منطقه‌ای بزرگ‌تر که ماهواره‌ها می‌توانند شناسایی کنند، متفاوت است.
مک‌آلیستر می‌افزاید: «آنچه اغلب می‌شنویم، این است که کاهش آب زیرزمینی در همه جا اتفاق می‌افتد؛ درحالی که تصویر واقعی بسیار ظریف‌تر از آن است. ما باید از مکان‌هایی که شاید اوضاع در آن‌ها کمی خوش‌بینانه‌تر است، درس بگیریم.»