11 ژانویه 1996، شاتل فضایی اندور برای بازیابی واحد پرواز فضایی ژاپنی، نیمه‌شب به فضا پرتاب شد. پنجره پرتاب شبانه برای حمایت از ضبط و بازگشت به زمین یک فضاپیمای تحقیقاتی ژاپنی معروف به واحد پرواز فضایی (SFU) بود.
شاتل فضایی اندور
ساخت این شاتل پس از فاجعه انهدام فضاپیمای چلنجر در سال 1986، برای جایگزینی آن آغاز شد و حدود پنج سال به طول انجامید.
اندور که جزو سه شاتل باقی‌مانده ناسا محسوب می‌شود، از نظر تجهیزات مدرن‌ترین شاتل ناسا است. کامپیوترهای قوی‌تر و همچنین سیستم پیشرانه آن در نوع خود منحصربه‌فرد بودند.
اندور در دوران خدمت بیست‌ساله خود، 25 مأموریت را به اتمام رساند و جمعاً 148 فضانورد را به فضا برد. این شاتل آخرین مأموریت خود را در سال 2011 انجام داد و پس از آن، مانند شاتل‌های دیگر بازنشسته شد.
اس‌تی‌اس-72
واحد پرواز فضایی توسط آژانس ملی توسعه فضایی ژاپن از تانگاشیما در 18 مارس 1995 روی یک موشک ژاپنی پرتاب شد و ده ماه را در مدار گذراند و دارای هدایت خودکار بود.
تحقیقات در زمینه‌های علم مواد، زیست‌شناسی، مهندسی و نجوم صورت گرفت. متخصص مأموریت اس‌تی‌اس-72، کویچی واکاتا، بازوی سیستم دستکاری‌کننده از راه دور مدارگرد به کار برد تا SFU را از مدار خارج کند.
هر دو آرایه خورشیدی ماهواره‌ها باید قبل از بازیابی، زمانی که حسگرها قفل نادرست را پس از عقب‌نشینی نشان می‌دهند، پرتاب می‌شدند. این روش پرتاب در تمرینات پیش از پرواز به‌عنوان یک اتفاق احتمالی در صورت وقوع چنین اتفاقی گنجانده شده بود.
قوطی‌هایی که آرایه‌ها را در خود جای می‌دادند، به فاصله 12 دقیقه پرتاب شدند. رویه اضطراری ضبط ماهواره حدود یک ساعت و نیم به تأخیر افتاد. هنگامی که واحد پرواز فضایی در محفظه بار اندور قرار گرفت، باتری‌های داخلی ماهواره به دنبال اتصال یک کابل برق از راه دور به کناره ماهواره متصل شدند.
اس‌تی‌اس-72 شامل چهار آزمایش دیگر هم بود:
- آزمایش بازگشت شار (REFLEX): برای آزمایش دقت مدل‌های رایانه‌ای که قرارگرفتن فضاپیما در معرض آلودگی را پیش‌بینی می‌کنند.
- آزمایش تعیین نگرش و کنترل سیستم موقعیت‌یاب جهانی (GADACS): برای نشان‌دادن فناوری GPS در فضا.
- آزمایش دستگاه‌های مهمات لیزری (SELODE): قرارگیری دستگاه مهمات لیزری در معرض نور خورشید.
- آزمایش رادیویی بسته اسپارتان (SPRE): آزمایش ارتباطات رادیویی آماتور.