در سال 2003، اخترفیزیکدانانی که با تلسکوپ فضایی پرتو ایکس چاندرا کار می کردند، الگویی از امواج را در تابش پرتو ایکس گروه های عظیمی از کهکشان ها در صورت فلکی Persavos شناسایی کردند. امواج فشار، یا وسعت 30000 سال نوری، به صورت گاز نازک و فوق‌آبی که خوشه‌های کهکشانی را می‌پوشاند، ساطع می‌شوند. این امواج نتیجه انفجارهای دوره‌ای سیاه‌چاله‌های بسیار پرجرم در مرکز جرمی در فاصله 250 میلیون سال نوری از ما بود که شامل صدها کهکشان است.
به گفته نیویورک تایمز، امواج صوتی با دوره نوسان 10 میلیون سال از نظر صوتی معادل 57 اکتاو و 30 ضربه در ثانیه است. به نظر می رسد که آهنگ سیاه چاله دو میلیارد سال است که اجرا می شود. ستاره شناسان حدس می زنند که این امواج در فرآیند تشکیل ستاره مانند ترمز عمل می کنند و با گرم کردن گاز در خوشه از متراکم شدن آنها به ستاره های جدید جلوگیری می کنند.
ستاره شناسان تلسکوپ چاندرا اخیراً سیگنال ها را تا 57 یا 58 اکتاو بالاتر از بلندی اصلی خود افزایش داده اند و با افزایش فرکانس آنها چندین ده کوادریلیون برابر، صدای امواج را برای گوش انسان قابل شنیدن می کنند. در نتیجه، اکنون به لطف این تلاش می توانیم صدای آژیرهای بین کهکشانی را بشنویم.
از طریق این هدفون جدید کهکشانی، سیاهچاله خوشه ای صدای ناله و غرش وحشتناک را می شنود. این صداها ما را به یاد آهنگ های سریع یک فیلم علمی تخیلی می اندازد مخاطب، اشاره او به یک سیگنال رادیویی عجیب بود و جودی فاسترشما می توانید شخصیت اصلی آنها را از طریق هدفون بشنوید.
ناسا همچنین صداهای تولید شده مشابهی از گره های درخشان در فوران انرژی از یک سیاهچاله عظیم در مرکز مسیه 87 ابر کهکشانی را به عنوان بخشی از یک پروژه در حال انجام برای “صدا کردن” جهان منتشر کرده است. این صداها از فاصله 53.5 میلیون سال نوری مانند یک ردیف فوق العاده از آهنگ های ارکسترال به ما می آیند.
گروهی از دانشمندان به عنوان بخشی از تلاش برای استفاده از پژواک نور ناشی از انفجارهای پرتو ایکس برای نقشه‌برداری از محیط اطراف سیاه‌چاله‌ها، که شبیه خفاش‌هایی هستند که از صدا برای گرفتن پشه‌ها استفاده می‌کنند، استفاده کرد. ایرنه کارااخترفیزیکدانان موسسه فناوری ماساچوست پروژه صوتی دیگری را انجام دادند.
همه این تلاش ها نتیجه رویداد سالانه رسانه های اجتماعی ناسا به نام “هفته سیاه چاله” از 2 تا 6 می است. انتشار Black Hole Sounds در هفته گذشته پیش درآمدی برای اخبار مهمی است که در روز پنجشنبه، 12 مه منتشر می شود. محققان پروژه تلسکوپ افق رویداد که اولین تصویر از یک سیاهچاله را در سال 2019 گرفته بودند، قصد دارند آخرین نتایج خود را در آن روز اعلام کنند.
Galaxy Christ Audios 87
طبق نظریه نسبیت عام انیشتین، سیاهچاله ها اجسامی هستند که به قدری گرانشی هستند که حتی نور نیز نمی تواند از آن فرار کند. از قضا، می تواند درخشان ترین چیز در جهان نیز باشد. نظریه پردازان حدس می زنند که قبل از اینکه هر ماده سیاه چاله ای برای همیشه ناپدید شود، میدان گرانشی سیاهچاله تا سرعت نزدیک به نور شتاب می گیرد و تا میلیون ها درجه گرم می شود. این فرآیند تشعشعات پرتو ایکس فوری تولید می‌کند، امواج ضربه‌ای بین ستاره‌ای ایجاد می‌کند و ذرات و ذرات پرانرژی را در سرتاسر فضا، درست مانند خمیر دندان از یک لوله بیرون می‌آورد.
در یک سناریوی رایج، یک سیاهچاله در سیستم های دوتایی با یک خورشید قرار دارد و مواد را از آن می دزدد. این مواد در دیسک‌ها یا کیک‌های ضخیم و براق قابل توجهی تجمع می‌یابند که گاهی اوقات پرتوهای ایکس را تولید می‌کنند. گروهی از دانشمندان به رهبری جنجی وانگیک اخترفیزیکدان اموی، از داده های یک ابزار ناسا به نام کاوشگر تشکیل ستاره نوترونی (NICER) برای جستجوی پژواک یا بازتاب این پرتوهای ایکس استفاده می کند. فاصله زمانی بین انفجارهای اولیه پرتو ایکس و پژواک ها و اعوجاج به دلیل نزدیکی نزدیک سیاهچاله ها از نظر گرانشی، بینش های ارزشمندی را در مورد تکامل این فوران های شدید ارائه می دهد.
در همین حال، دکتر کارا با کارشناسان آموزش و موسیقی همکاری می کند تا بازتاب اشعه ایکس را به صدای قابل شنیدن تبدیل کند. به گفته وی، در برخی شبیه‌سازی‌های این فرآیند، تابش آنی به دور کل سیاهچاله می‌چرخد و باعث تغییر طول موج آن قبل از انعکاس می‌شود. کارا در ایمیلی به نیویورک تایمز گفت: “من عاشق این هستم که بتوانم نسبیت عام را در این شبیه سازی بشنوم.”