محققان آمریکایی نانوذراتی حباب مانند توخالی طراحی کرده اند که می تواند با ارائه ترکیبی از دو دارو با سرطان مبارزه کند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، رساندن داروهای سرطان به جای مناسب به مقدار مناسب یک مشکل همیشگی برای دانشمندان علوم پزشکی است، اما گروهی از محققان دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس (UCLA) یک فناوری جدید امیدوارکننده برای این منظور ارائه کرده‌اند. این گروه تحقیقاتی نوع جدیدی از نانوذرات را مهندسی کرده اند که به طور ایمن یک داروی ضد سرطان را در یک هسته شیشه ای توخالی حمل می کند. در همین حال، داروی دوم را می توان در قسمت بیرونی نانوذره قرار داد.
در مرکز این سیستم دارورسانی جدید، نانوذرات سیلیکا قرار دارند که به حباب‌های شیشه‌ای توخالی تبدیل می‌شوند. در این فضا یک داروی شیمی درمانی تایید شده به نام Irinotecan وجود دارد، اما سلاح های این سیستم برای مبارزه با سرطان به همین جا ختم نمی شود. در اطراف این هسته زجاجیه لایه‌هایی از مولکول‌های لیپیدی وجود دارد که با داروی دوم، یک مولکول تحقیقاتی به نام 3M-052 در هم تنیده شده‌اند.
هسته زجاجیه و ساختار کلی این سیستم که برای مبارزه با سرطان پانکراس ساخته شده است، یک هزارم عرض یک موی انسان است. این سیستم برای اطمینان از رسیدن داروها به محل تومور، احتمال نشت را کاهش می دهد. این دو دارو در این کارآزمایی عملکردهای مرتبط و مهمی را انجام می دهند.
Irinotecan رشد سلول های سرطانی را متوقف می کند اما سیستم ایمنی را تحریک می کند تا سلول های T کشنده بیشتری را به محل تومور ارسال کند و سلول های سرطانی را از بین ببرد. در همین حال، 3M-052 به جذب سلول های T به محل تومور و غدد لنفاوی مجاور کمک می کند.
آندره نیل (آندره نیل)، یکی از محققان این پروژه گفت: «به نظر من، استفاده از سیستم ایمنی تفاوت بزرگی در ارائه نتایج درمانی بسیار بهتر برای سرطان پانکراس ایجاد می‌کند.
این سیستم روی موش های مبتلا به سرطان لوزالمعده آزمایش شد و مشخص شد که تومورها را کوچک می کند و از گسترش سرطان جلوگیری می کند. علاوه بر این، روش تحویل دوگانه مؤثرتر از تمام داروهایی بود که تنها از طریق نانوحامل ها تحویل داده می شدند. این دو عامل با هم سلول‌های ایمنی سرطان‌کش بیشتری را جذب کردند و توانستند سطح دارو را برای مدت طولانی‌تری در خون حفظ کنند.
در سال‌های اخیر، ما شاهد چندین سیستم انتقال نانوذرات امیدوارکننده برای درمان سرطان بوده‌ایم که برخی از آنها به طور خاص سرطان پانکراس را هدف قرار می‌دهند. همچنین، ما نانوذرات مبتنی بر سیلیس را با نتایج امیدوارکننده در همه چیز، از درمان چاقی گرفته تا جایگزین‌های سازگار با محیط زیست برای آفت‌کش‌ها، دیده‌ایم. دانشمندان امیدوارند طراحی منحصر به فرد آنها راهی برای استفاده بالینی پیدا کند و آنها قصد دارند سیستم تحویل دوگانه را در مدل های حیوانی بزرگتر سرطان آزمایش کنند.
نیل افزود: با روش های سنتی، 10 تا 20 سال طول می کشد تا فناوری های جدید به بازار برسد. نانوحامل ها حدود 20 سال است که وجود دارند. اگرچه نانوحامل های لیپیدی پیشگام هستند، نانوحامل های مبتنی بر سیلیس مجهز به بسترهای لیپیدی شانس خوبی برای تسریع در کشف و بهینه سازی ایمونوتراپی سرطان دارند.
نتایج این تحقیق در مجله “ACS Nano” منتشر شد.
انتهای پیام