به گزارش خبرگزاری مهر، روزنامه آمریکایی «نیویورک تایمز» در گزارشی با انتقاد از سیاست های انرژی قبلی آلمان، همسویی عربستان و روسیه در اوپک + را برای کاهش تولید نفت به چالش کشید که در ادامه بخش هایی از آن را می خوانیم؛
جنگ‌ها اتحادهای شگفت‌انگیزی ایجاد می‌کنند، به عنوان مثال، ایالات متحده و متحدانش در ناتو امروز از اوکراینی‌ها، روسیه، عربستان سعودی، ایران، برنی سندرز، مجلس نمایندگان مجلس نمایندگان و کل حزب جمهوری‌خواه علیه آنها حمایت می‌کنند.
همه کشورهای طرفدار مسکو در تلاش هستند تا مطمئن شوند پوتین درآمد نفتی بیشتری نسبت به گذشته دارد و می تواند از این درآمد برای شکست اوکراین استفاده کند و اروپا را در زمستان امسال با چالش جدی مواجه کند.
از زاویه دیگر، ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه و محمد بن سلمان، ولیعهد سعودی نیز احتمالا امیدوارند تورم ناشی از قیمت‌های بالای انرژی از زمان جنگ روسیه و اوکراین را تشدید کنند تا در انتخابات ماه آینده آمریکا بر جمهوری‌خواهان پیروز شوند. تحت رهبری «دونالد ترامپ» برای کمک به کنترل مجلس نمایندگان. این می تواند یک مزیت برای هر دو کشور باشد زیرا آنها ترامپ را رئیس جمهوری می دانند که نفت خام را به انرژی سبز ترجیح می دهد.
سازمان کشورهای صادرکننده نفت، شامل روسیه و عربستان سعودی، روز چهارشنبه توافق کردند که تولید را به طور جمعی 2 میلیون بشکه در روز کاهش دهند. در همین حال، جهان از قبل به سمت رکود پیش می رفت و بازار جهانی نفت و گاز در حال حاضر بسیار فشرده است. به این ترتیب قیمت ها نه تنها کاهش می یابد، بلکه به بیش از 100 دلار در هر بشکه می رسد و با آن قیمت تسویه می شود.
انگیزه اصلی پوتین از این افزایش قیمت دیگر مخفی نیست. ارتش روسیه در اوکراین متحمل خسارات سنگین و مستمر شد و این کشور همچنین بخش هایی از اوکراین را که حتی تحت کنترل خود نیست، ضمیمه کرد. بنابراین پوتین برای مهار این مشکلات امیدوار است با کاهش عرضه و در نتیجه افزایش قیمت نفت و گاز و پیوستن به مسکو در ازای آتش بس و از سرگیری صادرات انرژی روسیه، اتحادیه اروپا را مجبور به ترک کیف و واشنگتن کند. به این ترتیب سعودی ها نیز برای موج سواری به روسیه پیوستند.
استراتژی پوتین به دلیل دو دهه ناتوانی کشورهای غربی در دستیابی به هدف استراتژیک خود یعنی دستیابی به انرژی سبز و عدم اتکا به سوخت های فسیلی، غیر منطقی و دور از دسترس نیست. کشورهای غربی علیرغم تلاششان ابزار عملی برای رسیدن به این هدف نداشتند.
در اروپا چنین وانمود می شد که می توانند مانند آلمانی ها از انرژی های بزرگ و عمدتاً بدون انتشار کربن مانند انرژی هسته ای استفاده کنند، اما همه این سخنان کاملاً بی اساس است. آنها نمی پذیرند که تنها دلیلی که در سوخت های فسیلی سرمایه گذاری نکردند این بود که پوتین به آنها گاز ارزان می فروخت.
وقتی پوتین به این پرونده پایان داد، منافع آنها به طور جدی به خطر افتاد. در این شرایط، بر اساس گزارشی که رویترز در 28 سپتامبر منتشر کرد: کابینه آلمان روز چهارشنبه دو مصوبه برای تمدید فعالیت نیروگاه های زغال سنگ تا 31 مارس 2024 تصویب کرد.
در آمریکا نسخه دیگری برای نشان دادن اهمیت انرژی های سبز گرفته شده است. در این مدت، طرفداران انرژی سبز تلاش کرده اند صنعت نفت و گاز را به عنوان پروژه های مخرب به تصویر بکشند و صنعت را به عنوان تهدیدی برای تغییرات آب و هوایی معرفی کنند.
به عبارت دیگر طرفداران انرژی سبز با تبلیغات خود صنعت انرژی های فسیلی را از صحنه حذف کرده اند. بدین ترتیب سرمایه گذاران نفت و گاز این پیام را دریافت کردند و به سرمایه گذاری خود در تولید جدید نفت و گاز در داخل کشور امیدوار شدند.
همانطور که در خبرنامه گلدمن ساکس در ماه آوریل گزارش شد: «به دلیل تمام این تاخیرها در تصمیم گیری برای سرمایه گذاری در پروژه های جدید نفت و گاز، روزانه 10 میلیون بشکه نفت از دست دادیم که معادل تولید روزانه عربستان سعودی و سه میلیون بشکه در روز است. گاز طبیعی مایع شده که بیشتر از تولید روزانه قطر است. بنابراین، اگر تصمیمات جدید برای سرمایه گذاری در صنعت نفت و گاز را از سال 2014 به تعویق نیندازیم، اکنون می توانیم عربستان سعودی و قطر جدیدی داشته باشیم.
در حالی که امروز آمریکا هنوز از نظر تئوری قادر به تامین بیشتر نیازهای نفت و گاز خود است، برخلاف اروپا، این کشور ظرفیت کافی برای صادرات در مقیاس مورد نیاز برای جبران کاهش عرضه توسط پوتین و اوپک پلاس و کاهش مشکلات اروپا تا رسیدن به آن را دارد. آنها انرژی سبز ندارند.
اگر به دنبال ایجاد تغییر در این وضعیت هستیم، باید همزمان امنیت انرژی، امنیت طبیعت و اقتصاد را به حداکثر برسانیم. تنها راه برای انجام این کار تشویق بازار ما به تولید و ارائه انرژی پایدار و قابل اعتماد، با کمترین میزان انتشار و کمترین هزینه ممکن، در سریع ترین زمان ممکن است.
تنها راه موثر برای انجام این کار، یک سیگنال قیمت قوی است، به عنوان مثال با مالیات بر انرژی‌های منتشرکننده کربن یا ارائه مشوق‌هایی برای سوخت‌های سبز. تا زمانی که آمادگی انجام این کار را نداشته باشیم و در این مسیر ثبات قدم نگذاریم، فقط آن را مطالبه خواهیم کرد و به این ترتیب هر بار به سمت یکی از جناح های راست یا چپ یعنی پوتین و بن کشیده می شویم. سلمان هم به ما می خندد.