پس از ۶ ماه عملیات ضدصهیونیستی ارتش یمن در دریای سرخ و فراتر از آن، تلاش‌های آمریکا، انگلیس و اروپا برای مقابله با آن ناکام بوده است.
به گزارش ایسنا، اینکه نیروی دریایی برتر جهان برای سرکوب یک گروه وارد معرکه شده، سؤالات دردناکی را در مورد استفاده از نیروی دریایی و مهارت نیروی دریایی غربی ایجاد می‌کند که قرار است در هر رویارویی آینده با رقیب بزرگی مانند چین، بار سنگینی را به دوش بکشند. نیروی دریایی ایالات متحده اعتراف می‌کند که در شدیدترین نبردی شرکت کرده که از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون با آن روبرو بوده است.
مجله آمریکایی فارن پالسی با این مقدمه و در گزارشی با این عنوان که «چرا آمریکا و متحدانش نمی‌توانند حوثی‌ها را متوقف کنند» آورده است: «حوثی‌ها (انصارالله) ثابت کرده‌اند که نیروی بسیار قدرتمندی هستند».
«سباستین برونز» کارشناس نیروی دریایی در مرکز استراتژی دریایی و امنیت و موسسه سیاست امنیتی در دانشگاه کیل آلمان در این‌باره می‌گوید: «یک بازیگر غیردولتی که زرادخانه بزرگی در اختیار دارد و واقعاً می‌تواند ائتلاف غربی را به دردسر بیاندازد. وقتی نیروی دریایی در این سطح مشکل پایداری دارد، واقعاً نگران‌کننده است».
این مجله در ادامه آورده است: «حوثی‌ها از اواخر سال گذشته در کمپین فشاری علیه تل‌آویو به کشتی‌های به مقصد اسرائیل در باب‌المندب، دروازه‌ای به کانال سوئز حمله می‌کنند. همین باعث شده تا کشتی‌های تجاری، کشتی‌های فله‌بر و تانکرهای نفت و گاز به سرعت از دریای سرخ فرار کرده و سفری طولانی‌تر اما امن‌تر را در قعر آفریقا ترجیح دهند».
حوثی‌ها ثابت کرده‌اند که نیروی بسیار قدرتمندی هستند؛ یک بازیگر غیردولتی که زرادخانه بزرگی در اختیار دارد و واقعاً می‌تواند ائتلاف غربی را به دردسر بیاندازد.
به نوشته فارن پالسی، انتظار نمی‌رفت که این اختلالات به خصوص پس از ورود ناوگان دریایی غرب به صحنه برای بازگرداندن امنیت طولانی باشد. با اعلام استقرار مشترک آمریکا و انگلیس، حق بیمه برای حمل‌کنندگان با وجود کمپین در حال انجام در بهار کاهش یافت. با این حال، هشت ماه بعد، اختلال در حمل و نقل ناگهان بسیار بدتر شده است.
این رسانه نوشته چندی پیش، حملات ارتش یمن یک کشتی را برای دومین بار از زمان شروع حملات غرق کرد و به کشتی دیگری آسیب رساند. همه ضربه‌ها به اندازه انفجارهایی که در اواخر ماه گذشته به کشتی Transworld Navigator آسیب زد کاملاً قابل مشاهده نیستند، اما در عین حال دردناک هستند.
ترانزیت کانال سوئز، منبع مهم درآمد برای مصر حداقل به نصف کاهش یافته است. کشتی‌هایی مسیرهای طولانی را طی و زمان بیشتر و هزینه اضافه پرداخت می‌کنند. در نتیجه هزینه‌های یک کانتینر از حدود ۱۶۰۰ دلار یا بیشتر به طور متوسط به بیش از ۵۰۰۰ دلار افزایش یافته است.
«کریس راجرز» رئیس تحقیقات زنجیره تامین در شرکت «اس‌اندپی گلوبال» گفت: «هنگامی که یک کشتی کانتینری به طرف آفریقا تغییر مسیر می‌دهد، هزینه مستقیم حمل و نقل را با افزودن ۱۰ روز، مایل‌های زیاد و سوخت زیاد به سفر افزایش می‌دهد».
در ادامه این مطلب آمده است: «حوثی‌ها تنها مشکل نیستند. کانال پاناما برای مدتی دچار خشکسالی شده و بنادر از آسیا تا اروپا تا سواحل غربی ایالات متحده بیش از حد شلوغ شده‌اند که این مساله منجر به معطلی‌های طولانی برای کشتی‌های منتظر شده است».
فارن پالسی در ادامه این سوال را مطرح کرده که «چگونه گروهی کوچک در کشور کوچک و فقیر یمن توانسته‌اند اقتصاد جهانی را به وحشت بیاندازند و برخی از بزرگترین نیروی دریایی جهان را متحیر کنند؟»
چگونه گروهی کوچک توانسته‌اند اقتصاد جهانی را به وحشت بیاندازند و بزرگترین نیروی دریایی جهان را متحیر کنند؟
این رسانه اعتراف کرده نیروی دریایی آمریکا، بریتانیا و گروهی از کشتی‌های اروپایی تقریباً از آغاز کارزار صهیونیستی ارتش یمن «موفقیتی نداشته‌اند و خطرات نسبت به قبل از درگیری تقریباً ۱۰۰۰ درصد افزایش یافته است. یکی از شرکت‌های بیمه حتی در بهار امسال یک بیمه جنگ ویژه برای کشتی‌رانی راه‌اندازی کرد؛ نشانه‌ای مطمئن از این که حضور نیروی دریایی غربی آرامش را در بازارها به ارمغان نیاورده است».
در ادامه این مطلب آمده است: بخشی از مشکل این است که ۲ ائتلاف «نگهبان رفاه» ایالات متحده و بریتانیا از یک سو و «آسپید» اتحادیه اروپا از سوی دیگر ۲ مأموریت متفاوت دارند. هدف نیروی انگلیسی-آمریکایی رهگیری تهدیدها و حمله به مبدا آن‌ها در زمین است. اروپایی‌ها به یک مأموریت اسکورت مستقیم برای محافظت از کشتی‌های تجاری بدون درگیری با حوثی‌ها نزدیک‌تر شده‌اند که هیچ کدام کار نمی‌کند.
تلاش آمریکا و انگلیس برای «تضعیف» توانایی ارتش یمن به یک «بازی گران‌قیمت» ختم شده است. ارتش یمن ثابت کرده بیشتر از آنچه که در ابتدا انتظار می‌رفت، تحرک دارد و این باعث می‌شود «پیروزی‌های تصادفی» که توسط نیروی دریایی ایالات متحده به دست آمده است، مانند انهدام یک مقر راداری یمن در هفته گذشته، «فقط یک قطره در دریا» باشد.
فارن پالسی نوشته «حوثی‌ها سطح واقعاً شگفت‌انگیزی از موشک و راکت و موشک‌های ضدکشتی بالستیک دارند». برونز، کارشناس نیروی دریایی می‌گوید: «این واقعی است. تا زمانی که جنگ اسرائیل و حماس ادامه دارد، حوثی‌ها دلیل و فرصتی برای ایجاد مزاحمت دارند».
استقرارها و رهگیری‌های مداوم، نیروی دریایی آمریکا را نیز تحت تأثیر قرار داده است. اعضای کنگره می‌گویند آمریکا به اندازه کافی از موشک‌های رهگیر برای سرنگونی پهپادها و موشک‌های ارتش یمن در دریای سرخ تولید نمی‌کند. نیروی دریایی آمریکا و تامین‌کنندگانی مانند «ریتون» به دنبال جایگزین‌های قدیمی‌تر و ارزان‌تر برای استفاده در برابر تسلیحات با فناوری پایین ارتش یمن هستند تا در عین حال موشک‌های پیشرفته را برای استفاده در جنگ احتمالی آینده با چین حفظ کنند.
شهپاد «طوفان» ارتش یمن
بر اساس این نتایج، از آنجایی که کشتی‌ها همچنان به تغییر مسیر ادامه می‌دهند و حق بیمه‌ها همچنان بالاست، رویکرد آمریکایی به آنچه که به دنبال آن بود، دست نیافت. حرکت هفته گذشته ناو هواپیمابر «یواس‌اس آیزنهاور» که قرار بود پس از ۲ بار استقرار طولانی‌مدت به خانه برود، به این ماموریت کمکی نکرد. جای آیزنهاور را ناو هواپیمابر «یواس‌اس تئودور روزولت» در برهه‌ای خواهد گرفت، اما تنها به قیمت بیرون کشیدن آن ناو هواپیمابر از دریای چین جنوبی؛ جایی‌که قدرت آمریکا را در میانه رویارویی بسیار جدی بین چین و فیلیپین نشان می‌داد.
فارن پالسی در ادامه نوشته است: اما این نوع مانور مشکل دوم را نشان می‌دهد، مشکلی که به‌ویژه توسط نیروی دریایی اروپا احساس می‌شود و سعی کرده‌اند به صراحت از آزادی دریانوردی در دریای سرخ و اطراف آن دفاع کنند: آن‌ها کشتی‌های کافی برای انجام مأموریت محدودی که تعیین کرده‌اند، ندارند. برای مثال ناوچه «هسن» آلمان چند ماه را در دریای سرخ گذراند و بعد از آن لنگان‌لنگان دور شد. سایر کشتی‌های اروپایی عملکرد بهتری داشته‌اند اما تعداد کافی از آن‌ها برای حفظ پوشش ثابت از اقیانوس هند تا کانال سوئز برای اسکورت کشتی‌ها وجود ندارد.
ارتش یمن سطح واقعاً شگفت‌انگیزی از موشک و راکت و موشک‌های ضدکشتی بالستیک دارد
رسانه آمریکایی همچنین نوشته است: ناوهای آمریکایی، انگلیسی و اروپایی نتوانسته‌اند کشتی‌های تجاری را به این آب‌های خطرناک بازگردانند. برای بازگرداندن این نوع امنیت در دریا، همان‌طور که اروپایی‌ها دریافته‌اند، نیازمند سرمایه‌گذاری مستمر در ظرفیت دریایی هستیم که به سادگی در دهه‌های اخیر انجام نشده است و به این زودی‌ها نمی‌توان آن را بهبود بخشید.
انتهای پیام