کهکشان‌ها نه تنها برای طوری که قابل مشاهده هستند، بلکه برای آنچه که نامرئی است نیز جذاب هستند. کهکشان مارپیچی بزرگ NGC 1232، که با جزئیات توسط یکی از تلسکوپ‌های بسیار بزرگ ثبت شده است، مثال خوبی است.
در تصویر روز ناسا چه می‌بینیم؟
میلیون‌ها ستاره درخشان و غبار تاریک که در چرخش گرانشی بازوهای مارپیچی کهکشان به دور مرکز می‌چرخند، بر فضای مرئی غالب هستند.
خوشه‌های باز حاوی ستارگان آبی روشن را می‌توان در امتداد این بازوهای مارپیچی پهن دید. درحالی‌که خطوط تاریک غبار متراکم بین ستاره‌ای بین آنها پاشیده شده است.
میلیاردها ستاره معمولی کم‌نور و گستره وسیعی از گاز بین ستاره‌ای، باهم دارای چنان جرم بالایی هستند که بر دینامیک کهکشان درونی تسلط دارند. گازهای بین ستاره‌ای کمتر قابل مشاهده هستند، اما همچنان قابل تشخیص هستند.
تئوری‌های پیشرو نشان می‌دهد که حتی مقادیر بیشتری از ماده به شکلی که ما هنوز نمی‌دانیم نامرئی هستند. این ماده تاریک فراگیر تا حدی برای توضیح حرکت ماده مرئی در نواحی بیرونی کهکشان‌ها فرض شده است.